Wanneer we tegenspoed krijgen in het leven, krijgen we vaak een heleboel goedbedoelde, ongevraagde en uit ongemak geboren adviezen. Daarnaast kun je ook rekenen op woorden die verhuld of botweg het welvaartsevangelie belichamen. ‘Geloof je wel in genezing als je bid? Heb je überhaupt wel gebeden?’ ‘Tja, hij leefde ook zo van God los, dan wordt je gestraft met de dood. Gods geduld is een keer op.’ ‘Weet je wat ik zou doen…’ ‘Het is vast van de stress. Het zit tussen je oren.’ ‘God heeft vast iets anders in petto voor je.’ ‘Dan adopteer je toch gewoon?’ ‘Je moet gewoon doorgaan, niet zielig in een hoekje gaan zitten.’ ‘Je luistert gewoon niet goed genoeg naar Zijn antwoord.’
Daar zit je dan in je ziekenhuisbed, terwijl de dokter net slecht nieuws heeft gebracht. Of je staat bij de lege stoel van je geliefde, je staat te condoleren in een waas van shock en ongeloof, de eerste dag dat je thuis bent na je ontslag, bont en blauw van de klappen of je laatste centen tellend, wetend dat je de tweede helft van de week geen eten hebt. Lees de opmerkingen nog maar eens, mocht je ze niet in je gegrift hebben staan. En wie de woorden wel in zich gegrift heeft staan, die raakt ze nooit meer helemaal kwijt. De woorden komen namelijk niet van vreemden over het algemeen, maar van de mensen die je dierbaar zijn.
De vrienden van Job worden vaak in een slecht licht gezet om wat ze zeiden, maar die eerste zeven dagen hadden ze alles uit hun handen laten vallen, alles en iedereen achter zich gelaten en waren bij Job gaan en blijven zitten, in stilte. Al was het vervolg op die zeven dagen niet erg succesvol, om het zo maar zachtjes uit te drukken, die eerste week moet toch een zegen zijn geweest. Mensen die diepe rouw en moeilijkheden hebben (gehad), zeggen vaak dat ze niets meer wensen dan dat mensen er gewoon voor hen zijn. Stilzwijgend. Gewoon. Zijn. Geen loze woorden om de stilte op te vullen. Geen ongevraagde adviezen. Geen oordeel. Alleen de moeite en tijd om er voor je te zijn. Zodat je weet: ik sta er niet alleen voor. Ik heb in ieder geval deze mensen om me heen om op te leunen, als ik dat wil.
In de maatschappij is er een groot ongemak bij tegenslagen, verdriet of een gebrek aan maakbaarheid in het leven. En ja, het kan ongemakkelijk voelen om dan juist vanuit dat dagelijks leven vol drukte en ontwikkeling, stil te gaan zitten in iemands leven dat volledig tot stilstand gekomen lijkt te zijn. In het oog van de storm. Maar oefening baart kunst, dus probeer het toch maar. Je zult merken dat het niet alleen voor de ander, maar ook voor jou een zegen, een rustmoment, een moment om te groeien is. Dat is de taak van de Kerk, om samen één te zijn.
Ondanks dat gezelschap, ondanks de steun, kunnen de vragen aan God nog steeds blijven bestaan. De boosheid. Het onbegrip. Waarom? Waarom nu? Waarom ik? Als ik zulke vragen stel in gedachten, dan hoor ik vaak de stemmen weer aanzwellen. ‘Je moet niet vragen waarom, dat weet alleen God.’ ‘Je moet niet vragen waarom, maar waartoe.’ ‘Wie ben jij om boos te worden op God? Dat mag echt niet’. Toch stel ik ze wel. Ik klamp God aan, doe mijn beklag bij Hem, samen met de mensen in de klaagliederen en de psalmen. Ik huil het uit, wordt boos, stel mijn vragen… Samen met de mensen in de Bijbel: et de psalmisten, met Hannah, met David, met de ballingen. Teruggaand naar Job, zie ik echter niet dat God boos wordt op Job omdat hij al deze vragen en emoties heeft. Hij wordt boos op Job omdat hij óver God praat in plaats van met God. In Hooglied 2:14 lees ik hoe de Bruidegom de bruid aanmoedigt om te communiceren met Hem. Yahweh, de God van het Verbond, wil een relatie met ons. En wat is een relatie zonder communicatie? Durf daarom alles bij Hem neer te leggen, Hij wacht al op je en hoort het in je hart al galmen. En heb je geen woorden? Noem dan alleen Zijn naam en zit bij Hem.
In stilte.
Reactie plaatsen
Reacties